Ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στη χώρα μας είναι ένα μικρό ξωκλήσι στις παρυφές του Μπέλες. Η ομορφιά του τοπίου σε μαγνητίζει. Αφήνεις το βλέμμα σου στο απέραντο γαλάζιο τ’ ουρανού κι έχεις στο βάθος κόντραστ το καταπράσινο δάσος που οριοθετούν η λίμνες Κερκίνη και Δοϊράνη.
Προχθές το απόγευμα που ήμουν πολύ κουρασμένη και προβληματισμένη μ’ έβγαλε ο δρόμος μου ως εκεί. Άναψα ένα κεράκι και κάθισα στο πεζούλι της αυλής του μέχρι που χάθηκα στον ορίζοντα, μαζί με τις σκέψεις και τις σκοτούρες μου. Ήταν κι η ώρα τέτοια που τα έκανε όλα να μοιάζουν ειδυλλιακά. Τι πιο όμορφο άλλωστε από το θέαμα του ήλιου που γέρνει αργά πίσω απ’ την κορυφογραμμή και κοκκινίζει τις λίμνες σαν να ‘ταν δυο φλεγόμενα μάτια.
Σύντροφος της στιγμής μια απρόσμενη ησυχία. Μια στιγμή που χάνονται όλοι οι ήχοι, ακόμα κι απ’ τα ζώα και τα δέντρα. Και τότε ξεπροβάλλουν οι πυγολαμπίδες, κουκκίδες της νιότης μας που χάθηκαν απ’ την καθημερινότητα μας, που αντικαταστάθηκαν από φώτα νέον και προβολείς αυτοκινήτων. Μικρή θυμάμαι να τις μαζεύω και να τις φυλακίζω σε γυάλινα βάζα με χάρτινο πώμα, σφραγισμένο με λαστιχάκι απ’ τα μαλλιά. Τις κάναμε φανάρια να μας δείχνουν λέει το δρόμο να μη χανόμαστε στα φουντωτά μονοπάτια.
Θυμάμαι τη γιαγιά να με μαλώνει που φυλάκιζα τα «ζωντανά του Θεού». Με την ίδια αγάπη φρόντιζε και τον κήπο της. Σαν να ήταν άνθρωπος, μικρό παιδί που ήθελε φροντίδα να μεγαλώσει.
Κι ενώ απολάμβανα τη μαγεία της στιγμής με κατατρόμαξε ένα θρόισμα της βλάστησης λίγα μέτρα πιο πέρα. Η πρώτη σκέψη ήταν ο αρχέγονος φόβος του ερπετού: φίδι! Σαν γενναίο κορίτσι γύρισα και κοίταξα με επιφύλαξη… ένα μικρό και χαριτωμένο σκαντζοχοιράκι. Κι ύστερα άνοιξε με μιας το μπαούλο με τις αναμνήσεις…
Said Recently