Μπροστά στη βλακεία, ακόμη και Θεοί είναι ανίσχυροι.

Σε οκτώ θέματα μπορούσα να αναφερθώ σήμερα, που είναι Κυριακή και έχω όλο το χρόνο με το μέρος μου, να γράψω με την καρδιά μου και να το ‘φχαριστηθώ. Κανένα όμως δεν ήταν τόσο σημαντικό για μένα, όσο αυτό που τελικά επέλεξα. Σκέφτηκα όπως και παλιότερα, πως ουσιαστικά, σημαντικό είναι αυτό που εμείς θεωρούμε και όχι αυτό που μας επιβάλλεται. Προειδοποιώ, πως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για νεκρολογία, ούτε για μελέτη της διαδικτυακής μας κοινωνίας. Είμαι η τελευταία που έχει δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο και θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να αποφύγω το διασυρμό.

Την αφορμή την έδωσε ο Α.Φ.Μ., γνωστός και ως «Αλλού Φαν Κράξ, ή Φον Μαρξ, ή Σουγιάς, ή Σαλταδόρος, ή Καλόπαιδο απ’ την Κοκκινιά, ή Τζώρτζης ο Κνίτης κλπ.», που έκανε (για κάποιους) το μοιραίο λάθος να αφιερώσει το υπέροχο παιχνίδι «ΙδιογράφΩς» στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου. Κι εγώ του αποδίδω ευθύνες, γιατί σαν «παλιά καραβάνα» θα έπρεπε να ξέρει πως ο κόσμος των ιστολογίων μπορεί να είναι φανταστικός, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αλλά δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Προέρχεται από τα ίδια συστατικά του πραγματικού μας κόσμου: εμάς! Κι εμείς, μόνο αγγελούδια δεν είμαστε – το αντίθετο μάλλον φαίνεται να πλησιάζει πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Ο Α.Φ.Μ λοιπόν, δεν μπήκε στον κόπο, αυτόν που με σύνεση συμβούλευσαν οι δικοί μου φίλοι να μπω εγώ, να αναλύσει δηλαδή μέχρι κεραίας τα «πνευματικά δικαιώματα» κάθε ιδέας του, να τις πατεντάρει και να αποποιηθεί και τις ευθύνες. Γιατί αν γινόταν ο άνθρωπος Ο.Π.Ι.-τζής, πουλούσε την ψυχή του στο διάολο και ανέφερε σε μια γωνιά του blog του: «η ιδέα μόρτες είναι κόπυ-ράιτ, την κάνω ότι μου φουμάρει, και όποιος τραβάει ζόρι, μούγκα στη στρούγκα», δεν θα τολμούσε κανείς, απ’ τους γνωστούς-άγνωστους να βγει και να πει την «παραμύθα» του.

Τυφλοί δεν είμαστε. Το παιχνίδι αυτό ήταν το καλύτερο που εμφανίστηκε στην μπλογκοκενωνία εδώ και πάρα πολύ καιρό. Κατάφερε να αναδείξει όλα τα «ζωντανά» ιστολόγια και να τα συνδέσει μεταξύ τους με σοβαρότητα, αξιοπρέπεια και γούστο. Κατάφερε να ξεκλειδώσει τη δημιουργικότητα που κρύβουμε μέσα μας με μερικά κλικ του πληκτρολογίου. Εγώ το καταχάρηκα και επιστρέφω με προφανή βδελυγμία το χαρακτηρισμό του/της «εξέχουσας ιστολόγου» και της κλίκας της, περί μιας πεντακοσαριάς μαλάκων/μαλακισμένων που δεν ξέρουν τι τους γίνεται και ακολουθούν Κνίτες και Σιχαμάτζικες. Αν το εγκυρότερο επιχείρημα που σκέφθηκαν κάποιοι για να υποβαθμίσουν τη συμμετοχή μας και το παιχνίδι, είναι πως είμαστε Κνίτες, τότε χαρά μας και καμάρι μας. Όσο για τη Magica, ας προσπαθήσουν κι αυτοί να αλλάξουν τη θεματολογία τους, από τα άπλυτα σώβρακά τους και τα “one night stands”, στο περιβάλλον, την ανακύκλωση και την πολιτική, και ας δούμε αν θα τους διαβάζει κανείς!

Φαντάζομαι πως μιας που αντιδρώ στη βλακεία και τη λάσπη των συγκεκριμένων «σεβάσμιων ιστολόγων» θα μ’ αποκαλέσουν «σιχαmara, σαχλαmara ή χαζοmara» για να αποδείξουν πόσο λάθος είμαι. Παλιά μου τέχνη κόσκινο δηλαδή…

Αφού κάναμε τη «δήλωση» και μπήκαμε στη λίστα με τους Αυλικούς ή Ακολούθους, ας λύσουμε και κάποιες απορίες. Η κότα έκανε τ’ αυγό ή το αυγό την κότα; Προσέλκυσε το «καλό παιδί με τις αριστερές περγαμηνές» δημοσιότητα στο blog του με το παιχνίδι ή η ουσιαστική παρουσία του, με το διαπιστωμένο του ήθος έδωσε την απαραίτητη ώθηση στο τελευταίο να πετύχει; Το αφιέρωσε στην Αμαλία και κέρδισε απ’ αυτό (με τίνα τρόπο άραγε; ) ή πέτυχε σαν κίνηση και με την αξία που της προσδώσαμε τον παρακινήσαμε να της το αφιερώσει;

Ρητορικές ερωτήσεις που μόνο από κακεντρέχεια δεν θα μπορέσει να απαντήσει κάποιος…

Και τώρα τι; αναρωτιούνται από την άλλη, αρκετοί στα blog τους. Μια αφιέρωση ή ένας σύνδεσμος θα λύσει κάποιο πρόβλημα; Ήρθε η επέτειος από την ημέρα που η Αμαλία έφυγε από κοντά μας και πέρασε και θά ‘ρθει κι η επόμενη κ.ο.κ. Κι εμείς τι; Θα περιμένουμε τους «βαρβάρους»; Θα συσπειρωθούμε για να οργανώσουμε καταναλωτική συνείδηση, με σκοπό να πάρουμε τα ρέστα απ’ τον Υπουργό Υγείας;

Νομίζω πως κινούμαστε σε λάθος κατεύθυνση, απ’ την ανάγκη να αποκτήσουμε ταυτότητα και οντότητα σαν blogger. Περιμένουμε από τα blogs να κινηθούν ως σώμα και να αντιδράσουν στα κακώς κείμενα, τόσο στην Υγεία, όσο και σ’ άλλους τομείς. Παρά τη σύμπνοια τους όμως σε πολλά θέματα της επικαιρότητας, τα blogs δεν είναι κάτι συμπαγές, ούτε μπορεί η δικτυογραφία να μας δώσει μια ιδιότητα άλλη, απ’ αυτή του πολίτη που ενδιαφέρεται και αγωνίζεται να λύσει τα προβλήματά του. Μπορεί να είναι ένα μέσο που μπορεί να συνδέσει και να οργανώσει κινήσεις και κινήματα, αλλά αυτά πρέπει να εκτονωθούν στους δρόμους, σε διαδρόμους νοσοκομείων και στα κάγκελα των υπουργείων. Τα ψηφίσματα και τα links δεν ιδρώνουν το αυτί κανενός απ’ τους κρατούντες, απλά γιατί είναι πιο άσχετοι κι απ’ τους μακάκες που θα στείλουν οι Ρώσοι στον Άρη! Αν δεν τους τα τρίψεις στη μούρη, δεν πρόκειται να ντραπούν ούτε στάλα…

Γνωρίζω πως η γενίκευση ενοχλεί στην πολιτική. Κυρίως ενοχλεί τους πολιτικούς και τους παρατρεχάμενούς τους. Η γενίκευση που αποποινικοποιεί όμως κάθε απατεώνα στη χώρα πρέπει να σταματήσει εδώ και τώρα. Κάποια στιγμή πρέπει να ξεχωρίσουμε το στάρι απ’ τη ήρα!

Ωραία, δεν «τα παίρνουν» όλοι οι γιατροί. Ας βρούμε όμως εκείνους που «τα παίρνουν» και ας τους στείλουμε σπίτι τους ή στον Κορυδαλλό (είναι και ποινικό αδίκημα άλλωστε). Μην περιμένουμε να τους βρούμε όμως από τον καναπέ μας, ούτε θα εμφανιστούν μαγικά στην οθόνη μας. Το είδαμε κι αυτό, μετά τους αθλητές του καναπέ, να έχουμε να κάνουμε και με αγωνιστές του καναπέ και του πληκτρολογίου…

Υ.Γ. Θυμάμαι πολύ καλά πως οι γονείς της Αμαλίας δεν ήθελαν να δοθεί περισσότερη δημοσιότητα στο θάνατο του παιδιού τους. Οι άνθρωποι έχασαν ότι πολυτιμότερο είχαν, οπότε όλα όσα διαδραματίστηκαν μετά ξεθώριασαν από την απώλεια τους. Δεν περιμένω να καταλάβουν πως το blog της και ο αγώνας της έγινε παρακαταθήκη σε όσους τη διάβασαν, πως ένωσε μια ομάδα ανθρώπων σ’ έναν κοινό σκοπό και σηματοδότησε την αρχή της συλλογικής (αντί)δρασης στα blogs. Το ξέσπασμα των blogger με αφορμή το θάνατό της πριν ένα χρόνο, μια πρώτη εκδήλωση ανατροπής του κακώς νοούμενου κατεστημένου, μέσω του διαδικτύου, τους δίνει το δικαίωμα να συνεχίσουν να αγωνίζονται στο όνομά της, χωρίς άδεια, χωρίς πνευματικά δικαιώματα και χωρίς συγκαταβάσεις.

Στην περίπτωση της Αμαλίας ο καθένας μας είδε το δικό του άνθρωπο, που τον έχασε από την ανικανότητά μας, από τον ωχαδερφισμό μας και από την απάθειά μας. Στους δικούς μας ανθρώπους αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι, με κρυφή ελπίδα, να τους ξαναδούμε για τελευταία φορά κάποια μέρα…

* Ο τίτλος είναι από γνωμικό του Φρήντριχ Σίλερ.

~ από Mara Lisha στο 25 Μαΐου, 2008.